Ik maak kennis met twee nieuwe bewoners in het hospice. Twee mannen op leeftijd. Bij één van de mannen zitten de tranen hoog als ik een trouwfoto van het nachtkastje pak. 

‘Daar waren we al eenenzestig jaar getrouwd, nu weet ze zich dat niet meer te herinneren’, zegt meneer. Ik had dit al in de intake formulieren gelezen, zijn vrouw is dementerend. Ik vraag of ze al bij meneer op bezoek is geweest. “Ze komt samen met een broer of schoonzus, we hebben geen kinderen, vervolgt meneer. Ik maak me zorgen over haar, ik denk veel aan haar’. Er lopen tranen over zijn wangen. Ik ga bij meneer zitten en veeg de tranen van zijn gezicht. Het is minuten stil. Meneer vervolgt zijn verhaal: ‘Dit hadden we beide niet zien aankomen, maar ik ben zo blij dat ik hier ben. Thuis ging het echt niet meer, ze was regelmatig heel boos op me’. Zijn kamer staat vol met bloemen, er hangen diverse schilderijen. In zijn nachtkastje staat een radio, gewoon met draai knoppen, hij houdt niet van een afstandsbediening. In de middag komt zijn broer, 93 jaar, even op bezoek bij zijn broertje. Een nog vitale man die een vrolijk deuntje op zijn mondharmonica staat te spelen. Vroeger speelden ze samen op de gitaar, ze hebben er fijne herinneringen aan. 

Een kamer verder zit een bewoner in een rolstoel. Twee pretoogjes kijken mij aan tijdens onze kennismaking. Zijn kamer hangt vol met foto’s van zijn vrouw, kinderen en kleinkinderen. Er hangen foto’s van meneer in actie tijdens een honkbalwedstrijd. Hij vertelt er trots over en is blij dat er een aantal kleinkinderen dezelfde sport beoefenen. Je kan er niet omheen, meneer zijn favoriete voetbalclub staat in de vorm van een bokaal op zijn kamer. Gesprekstof genoeg in een paar minuten heb je vaak al een leuk gesprek. 

Lees de kamer, we leren het onze vrijwilligers die aangeven dat ze het soms lastig vinden een gesprek te starten met een bewoner. En het gaat om zoveel meer in een kamer, het is de energie die je soms wel of niet voelt bij een bewoner maar ook bij familieleden. Het is afstemmen en soms de stilte durven laten vallen. Een bewoner mag zich terugtrekken in zijn/haar eigen cocon, dit hebben ze in dit laatste stukje van hun leven nodig. Onbedoeld krijgt af en toe nog onbedoeld de omschrijving -depressief-. 

Lees de kamer of is het lees een bewoner? 

@ Marieke